Πολιτισμός

«Δεν χρειάζομαι την Ευρώπη», μου είπε, κουνώντας τα αστραφτερά της μαύρα μαλλιά. «Έχω πάει δυο φορές στην Κορέα, από οπού κατάγονται οι γονείς μου, έχω πάει και στην Κίνα. Αυτό που χρειάζομαι στην ζωή μου, είναι να τρώω ρύζι κάθε μέρα. Πρέπει να έχω ρύζι! Δεν χρειάζομαι την Ευρώπη. Η Ευρώπη είναι μια περιοχή που δεν παράγει ρύζι.»

Ήταν η δεύτερη φορά που άκουσα κάτι τέτοιο από ασιατηαμερικανό άνθρωπο. Η πρώτη φορά ήταν στο πανεπιστήμιο και μελετούσα Αγγλική ιστορία. Μια κοπέλα, περνώντας από το γραφείο μου, είπε «πω πω! Τόσα πολλά βιβλία και όλα για μια μικρή περίοδο της ιστορίας της Ευρώπης! Και εγώ σκεφτόμουν ότι η Ευρώπη δεν είχε καθόλου ιστορία!»
Το ίδιο ύφος έχουν οι μαύροι στο Λος Άντζελες. Αυτοί δηλώνουν ότι οι πρώτοι πολιτισμοί ήτανε στην Αφρική, γι'αυτό ο πολιτισμός τους είναι πιο αρχαίος και καλύτερος από τους άλλους. Υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα με τα γεγονότα εκεί, γιατί αναφέρουν τον πολιτισμό της Αιγύπτου, όπου οι άνθρωποι ήταν καφέ και όχι μαύροι, αλλά αυτό το παραβλέπουν, και εάν τους το λες, σε ονομάζουν «λευκό ιμπεριαλιστή ψεύτη». Και βάζουν μικρά αγόρια, ντυμένα σε ακριβά κοστούμια, στις γωνίες των δρόμων να πουλούν εφημερίδες που εκφράζουν τις ιδέες τους για τον πολιτισμό τους.
Υπάρχει το ίδιο ύφος στην Ελλάδα. Οι άνθρωποι εδώ θεωρούν την δική τους ιστορία και την δική τους κουλτούρα την καλύτερη του κόσμου, ίσως η μόνη σημαντική που υπάρχει. Αυτό ματαιώνει κάθε συζήτηση, γιατί κτίζει έναν τοίχο ανάμεσά τους ανθρώπους. Όχι ότι δεν εκτιμώ τον Ελληνικό πολιτισμό. Το αντίθετο, τον θεωρώ θαυμάσιο. Αλλά υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα στον κόσμο, και μαθαίνουμε τόσο πολύ περισσότερο εάν τα συγκρίνουμε αντί να τα αγνοούμε. Να συγκρίνουμε, για παράδειγμα, τον θεό Θωρ με τον θεό Δία και τον θεό Ογκούν. Ίσως έχουν κάτι κοινό? Και θα ήθελα να συγκρίνω την ιστορική ανάπτυξη στην Αγγλία με την ιστορική ανάπτυξη στην Ολλανδία, για παράδειγμα, και την ιστορική ανάπτυξη στην Ελλάδα. Θα ήθελα να συζητήσω αυτά τα ενδιαφέροντα πράγματα με ανθρώπους από κουλτούρες διαφορετικές από την δική μου, για να βρούμε μια κοινή πνευματική περιοχή για να καταλαβαίνουμε καλύτερα την ανθρώπινη φύση.
Αλλά η σημερινή παγκόσμια κουλτούρα έχει ζήλια για κίνητρο. «Ο πολιτισμός μου», μας λένε, «είναι καλύτερος από τον δικό σου. Εγώ φοράω καλύτερα ρούχα επίσης. Τα μαλλιά μου είναι πιο αστραφτερά, και η δουλειά μου έχει πιο πολύ γόητρο. Εγώ δεν χρειάζομαι τίποτα από σένα». Και έτσι δουλεύουν όλοι για να δείχνουν ότι είναι καλύτεροι από τους άλλους. Δεν είναι φτώχια αυτό? Γιατί, δεν ενδιαφέρονται για την κουλτούρα την ίδια, αλλά για να φαίνεται καλύτερη η δική τους κουλτούρα. Όποιος θέλει να μελετήσει μερικά πράγματα από ενδιαφέρον, να διαβάσει κάτι που αυτός βρίσκει όμορφο, και να συζητήσει για το κέφι του, πρέπει να προσέχει για την ζήλια των άλλων. Και έτσι μένουμε όλοι πίσω από τους τοίχους μας.