Ποτάμι

© Margaret Wesseling 2020

Βγες
παρόλο που ακόμα κάνει κρύο
και το νερό σκίζει τα πόδια σου.
Μη σκέφτεσαι την κουβέρτα.


Ασ’ την μέσα.
Ίσως τη χρειάζεσαι
νομίζεις ότι τη χρειάζεσαι, ίσως.
Ίσως δεν τη χρειάζεσαι.
Ούτως ή άλλως, δεν αρκούσε
κι έξω ακόμα κάνει κρύο
αν και τα πράγματα αλλάζουν
κι ο άνεμος σκίζει τα μαλλιά σου
όπως κάνει το νερό
ο κρύος άνεμος
κρύος σαν το νερό
που ρέει με τον ίδιο τρόπο
σαν τον χρόνο που φεύγει
μαζί με τη χρονιά
κι ο χειμώνας που περνάει
που πέρασε
που έφυγε.
Φέτος πέθαναν πολλοί
έτσι όπως κάνουν συνήθως
οι ελπίδες σου
οι πρεσβύτεροί σου
οι ήρωες σου.
Το ασφαλή μέρος σου ήταν μέσα
και τώρα δεν υπάρχει πια.
Δεν μπορώ να σου υποσχεθώ
ότι το καλοκαίρι θα είναι πιο ζεστό.
Αλλά η βροχή σταμάτησε
οι χήνες πέταξαν
οι κουκουβάγιες ήρθαν
οι κερασιές άνθισαν
τα δέντρα έχουν φύλλα
το μονοπάτι γέμισε ποδήλατα.
Βγες από το σπίτι σου.
Το σπίτι σου έφυγε.
Με αυτό το βήμα, τα πάντα αλλάζουν.