Κήποι
ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΠΙΣΩ από το σπίτι—μυστικοί, αποκλεισμένοι από τον εξωτερικό κόσμο και περιποιημένοι με πολύ φροντίδα. Είναι μέρη όπου μας αρέσει να πηγαίνουμε, μέρη που η δουλειά που κάνουμε είναι ευχάριστη. Κάποιοι άνθρωποι φτιάχνουν κήπους.
Στυλ
Τα ρούχα της ήταν πάνω-κάτω εντάξει. Ήταν καθαρά και της πηγαίνανε. Καλά, το παντελόνι ήταν λίγο φαρδύ και το ένα παπούτσι είχε μια μικρή τρύπα, αλλά η τρύπα ήτανε στο μετατάρσιο, όπου δεν κοιτάει κανείς. Κανείς δεν θα ήξερε, από την πρώτη ματιά, ότι είχε αγοράσει όλο το κοστούμι σ' ένα μαγαζί για ρούχα δεύτερης χρήσης. Και είναι δύσκολο να πλύνεις μακριά μαλλιά σε νεροχύτη, αλλά και αυτό το κατάφερε κάθε πρωί.
Πολιτισμός
«Δεν χρειάζομαι την Ευρώπη», μου είπε, κουνώντας τα αστραφτερά της μαύρα μαλλιά. «Έχω πάει δυο φορές στην Κορέα, από οπού κατάγονται οι γονείς μου, έχω πάει και στην Κίνα. Αυτό που χρειάζομαι στην ζωή μου, είναι να τρώω ρύζι κάθε μέρα. Πρέπει να έχω ρύζι! Δεν χρειάζομαι την Ευρώπη. Η Ευρώπη είναι μια περιοχή που δεν παράγει ρύζι.»
Δεν Ξέρουμε
ΖΟΥΜΕ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ των άγνωστων σημείων, των σημείων που έχουν χάσει την σημασία τους, που έχουν μπερδευτεί, ή που φτιάχτηκαν επίτηδες για να μην έχουν σαφή σημασία. Αυτό ισχύει για τους ανθρώπους του τρίτου κόσμου καθώς και για τους ανθρώπους του πρώτου κόσμου. Γιατί οι φτωχοί χώροι των νότιων και ανατολικών περιοχών της γης βρίσκονται στην αγκαλιά των πλούσιων χωρών των βορείων και δυτικών περιοχών. Το εμπόριο τους ενώνει. Τα προϊόντα πάνε παντού, καθώς και οι άνθρωποι.
Αετός και Κακός
Μου έκανε εντύπωση κάποτε, μια φράση που ακούω κάπου-κάπου στην αυλή του σχολείου, καθώς παίζουν τα μικρά. «Εγώ είμαι αετός και κακός.» Είναι μέρος των παιχνιδιών τους. Καλά, τα παιδιά παίζουν πολλά παιχνίδια, και λένε πολλά πράγματα. Αλλά αυτή η φράση μου έκανε εντύπωση, γιατί δείχνει ένα ιδανικό—αυτό που θα ήθελε να γίνει το παιδί.
Γιαγιάδες
ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ματιά δεν μοιάζουν με τίποτα από όσα ξέρει μια Αμερικανίδα—οι ηλικιωμένες γυναίκες στην Ελλάδα με τα μαύρα τους ρούχα. Σκυμμένες, περπατώντας με δυσκολία, χωρίς δόντια αλλά χαμογελώντας, με χαιρετούν θερμά και συνεχίζουν στον δρόμο τους. Στην αρχή, όταν ήρθα εδώ, δεν μπορούσα καν να καταλαβαίνω αυτό που έλεγαν γιατί δεν ήξερα ελληνικά. Αλλά πάντα αναρωτιόμουν τι σκεφτόταν, ποιες εμπειρίες και ποιες ιστορίες κράταγαν κρυμμένες κάτω από τα μαύρα ρούχα, και τι θα έλεγαν για μένα. Υπήρχε μια διάσταση ανάμεσά μας, και εγώ την γέμιζα με την φαντασία μου.
